Ζούμε την τελική επίθεση κατά της χώρας

«Μαθαίνουμε, πρώτα, ότι οι ‘άλλοι’ θέλουν να επιμηκύνουν την αποπληρωμή των 110 δις ευρώ που πήραμε ως ‘επιβράβευση των προσπαθειών μας’. Μόνο που η επιμήκυνση της αποπληρωμής γίνεται όταν δεν μπορείς να πληρώσεις, όχι όταν είσαι καλό παιδί.

Πληροφορούμαστε, ύστερα, ότι το έλλειμμα του 2009 θα είναι τελικώς μεγαλύτερο από το αναμενόμενο. Πόσο μεγαλύτερο; Θα μας το ανακοινώσουν στις 15 Νοεμβρίου, την επομένη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Πάντως, πάνω από 15%.

Παρεμπιπτόντως, μαθαίνουμε πως και το φετινό έλλειμμα δεν θριαμβεύει: πέφτουμε έξω στα έσοδα αλλά και στις δαπάνες. Βγαίνει μετά ο Πρωθυπουργός και διαβεβαιώνει ότι τα νέα μέτρα που θα ληφθούν δεν θα πλήττουν τους μισθωτούς και συνταξιούχους αλλά αν οι ψηφοφόροι μαυρίσουν την κυβέρνηση στις περιφερειακές εκλογές ‘θα πάνε χαμένες οι θυσίες μας’ και θα αναγκαστεί να κάνει εκλογές για να αποφύγει το αδιέξοδο.

[…] Έπειτα από αυτήν την παρέμβαση, τα spreads απώλεσαν όσα οφέλη είχαν αποκομίσει το περασμένο τρίμηνο και ξανανέβηκαν στα επίπεδα του περασμένου Μαΐου – γιατί αυτή η αιφνίδια ανατροπή;

Τέσσερις μέρες μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαθιδρύει μια νέα διαδικασία, με την οποία ακόμη και μια χώρα-μέλος της ευρωζώνης θα μπορεί να κηρυχθεί σε ‘ελεγχόμενη πτώχευση’ και να υποχρεωθεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της.

Και τη μεθεπομένη, με δύο συνεντεύξεις του, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναφέρεται στο ενδεχόμενο μιας αναδιάρθρωσης του χρέους, για την οποία λέει ότι τελικώς μπορεί να μας συμφέρει κι ως εκ τούτου ζητάει να μην τη δαιμονοποιούμε.

Αρχίζω να μη βγάζω νόημα. Και την ίδια στιγμή να υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει. […]»

Μη βιαστείτε να υποθέσετε ότι διαβάζετε αρθρογράφο του… antinews. Όχι, αγαπητοί φίλοι. Είναι ο… Πρετεντέρης, που μέχρι σήμερα ξόρκιζε με κάθε ευκαιρία τη συνωμοσιολογία!

Ο οποίος αρθρογράφος, δεν πρόλαβε καν να λάβει υπόψη του στο σκεπτικό του τις γελοίες, καθαρά προβοκατόρικες, «τρομοκρατικές» επιθέσεις κατά ξένων πρεσβειών, που ζήσαμε χθες, 2 Νοεμβρίου. Επιθέσεις, που καθαρό στόχο είχαν να καταστρέψουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Να διαλύσουν κάθε αχτίδα ελπίδας για ανάκτηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας, εν τη γενέσει της!

Κι ενώ όλοι θυμηθήκαμε χθες παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε προεκλογικά το 1989, πρέπει να επισημανθεί ότι, το 1989, τα σκηνικά εκείνα έγιναν ενόψει εθνικών εκλογών και κυοφορούμενης κυβερνητικής αλλαγής. Αντιθέτως, το σημερινό σκηνικό αποσταθεροποίησης στήνεται ενόψει… δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Εκλογών που δεν έχουν καμία σχέση με αλλαγή εξουσίας!

Το σκηνικό αυτό έχει ως προφανή σκοπό του την τελική οικονομική αποσταθεροποίηση της χώρας και την υπαγωγή της σε καθεστώς πλήρους ελέγχου μέσω διαδικασίας «ελεγχόμενης πτώχευσης», δηλαδή, ελεγχόμενης αναδιανομής (διάβαζε: αρπαγής) των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, του τραπεζικού και ασφαλιστικού της συστήματος, κλπ. Μέρος των σκοπών του σχεδίου είναι, προφανώς, και η παράλληλη «επίλυση» όλων των εκκρεμών εθνικών μας θεμάτων – όχι πάντως με τον ευνοϊκότερο για την Ελλάδα τρόπο…

Το έχουν ξανακάνει!

Το φοβερότερο όλων είναι, ότι έχουμε ξαναζήσει το σκηνικό τεχνητής οικονομικής αποσταθεροποίησης που ζούμε σήμερα, την επαύριο της ανάληψης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Με εκτελεστή του σχεδίου εντός της χώρας, ακριβώς το ίδιο πρόσωπο: Τον ΓΑΠ!. Πρωθυπουργό της «οικονομίας στην εντατική» των «ταμείων στα πρόθυρα της χρεωκοπίας», των μηδέποτε ανακαλυφθέντων «Greek statistics», του «Τιτανικού», τουσκανδάλου T+10, της ανεξήγητης καθυστέρησης στη λήψη μέτρων, και όλων των λοιπών ενεργειών εγκληματικής διαχείρισης της οικονομίας, που οδήγησαν τελικά στο Μνημόνιο.

Συνέβη κάτι και «χρειάστηκαν» ενδιαμέσως μια «δεύτερη δόση» οικονομικής αποσταθεροποίησης;

Συνέβη! Η εξαιρετική επιτυχία της Εθνικής Τράπεζας στην αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου, που άνοιξε το δρόμο για την ισχυροποίηση όλων των έως χθες κλονιζόμενων ελληνικών τραπεζών και που «κινδύνευσε» να ανοίξει τις αγορές μέχρι και για το ελληνικό Δημόσιο!

Αν η Ελλάδα είχε τολμήσει να δανειστεί από τις αγορές, ακόμη και τη στιγμή που ετοιμαζόταν να υπαχθεί στο Μνημόνιο, το πιθανότερο είναι ότι θα τα κατάφερνε. Αυτό απέδειξε και η αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας, την ώρα ακριβώς που κανένας δεν πίστευε ότι μια ελληνική τράπεζα θα μπορούσε να απευθυνθεί στις διεθνείς αγορές για άντληση χρήματος: Μόλις ζητήσαμε λεφτά από τις αγορές, λεφτά βρέθηκαν!

Και μην πει κανείς ότι, άλλο η Εθνική, άλλο το κράτος, διότι η Εθνική σε μεγάλο βαθμό είναι το ελληνικό κράτος!

Ο «κίνδυνος» να μπορέσει να αποδράσει η Ελλάδα από το Μνημόνιο ήταν τόσο μεγάλος, που «ανάγκασε» τους εχθρούς της χώρας να περάσουν και σε δεύτερο γύρο οικονομικής αποσταθεροποίησης.

Μόνο που, την πρώτη φορά, μπόρεσαν να δουλέψουν τους περισσότερους ιθαγενείς. Ενώ τώρα που επανέλαβαν το ίδιο κόλπο, άρχισαν να τους παίρνουν χαμπάρι μέχρι και οι δικοί τους άνθρωποι!

Είναι ο εχθρός ανίκητος;

Οι περισσότεροι ενδεχομένως να σταθούμε με φόβο απέναντι σε αυτό το δεύτερο – και ίσως τελικό – γύρο επίθεσης κατά της χώρας, με σκοπό την εσαεί υποδούλωσή της στους δανειστές της. Τι να κάνουμε όταν ο εχθρός είναι τόσο αδίστακτος και χρησιμοποιεί τόσο ύπουλα μέσα κατά της χώρας;

Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά!

Το χειρότερο, θα ήταν να πιστέψουμε ότι ο εχθρός είναι ανίκητος και να υποταχθούμε, έτσι, μοιρολατρικά, χωρίς μάχη!

Πρέπει να καταλάβουμε, πρώτα-πρώτα, ότι ο εχθρός δρα μόνο εν κρυπτώ. Αν αποκαλυφθεί, καταρρέει. Αν λοιπόν καταλάβουμε όλοι αυτά που συμβαίνουν, το σχέδιό τους θα αποτύχει την άλλη στιγμή!

Είναι βασικότατο να μην τους φοβηθούμε. Κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος, ούτε πανίσχυρος. Ειδικά ένας εχθρός που έχει ανάγκη να κρύβεται. Αν ήταν τόσο πανίσχυροι όσο θέλουν να φαίνονται, δεν θα κρύβονταν. Θα μας είχαν κιόλας νικήσει!

Έχοντας να κάνουμε με μία όλο και πιο φανερή συνωμοσία, δεν πρέπει να ξεχνούμε τους δύο βασικούς κανόνες κάθε «καλής» συνωμοσίας, όπως τους διατύπωσε ο Ουμπέρτο Έκο στο «Εκκρεμές του Φουκώ»: Για να πετύχει η συνωμοσία, πρέπει να πείσει, είτε ότι δεν υπάρχει, είτε ότι είναι ανίκητη. Τη στιγμή που η αλήθεια είναι, συνήθως, κάπου στη μέση: Και υπάρχει η συνωμοσία, και δεν είναι ανίκητη.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι ο λαός αυτός δεν έχει ακόμη πιστέψει στον εαυτό του. Παραμένει διαρκώς σε φάση συλλογικής υπανάπτυξης, περιμένοντας πάντοτε από κάποιους «άλλους» να τον «σώσουν». Τα περιμένουμε όλα αορίστως από «το κράτος», που το βλέπουμε σαν κάτι διαφορετικό από εμάς. Ακόμη περισσότερα περιμένουμε από τους ξένους. Τις «προστάτιδες δυνάμεις», στην Επανάσταση, τους Αμερικανούς ή την ΕΣΣΔ, στον εμφύλιο, την ΕΟΚ/ΕΕ, στη μεταπολίτευση, το ΔΝΤ στην Ελλάδα του Μνημονίου.

Θέλουμε δηλαδή όλοι να προσπαθήσουν για να σωθούμε, εκτός από εμάς τους ίδιους! Εμείς μόνο να επωφεληθούμε από τη «σωτηρία», για την οποία άλλοι θα εργαστούν!

Ας ξυπνήσουμε λοιπόν από το συλλογικό μας λήθαργο και ας δούμε ότι λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν. Οι «διαγραφές χρεών», συναινετικές ή μονομερείς δεν θα δώσουν λύση, ούτε κανένας Σαμαράς από μόνος του μπορεί να φέρει την ανατροπή.

Τη λύση θα τη δώσουμε δηλαδή όλοι εμείς, όταν καταλάβουμε πλήρως το σχέδιο των εχθρών μας, όταν καταλάβουμε ότι οι εχθροί μας δεν είναι πανίσχυροι και όταν καταλάβουμε ότι μας περιμένει μια διαδρομή μεσκληρή δουλειά, θυσίες και ανιδιοτελή ηρωισμό από όλους, προκειμένου να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κράτος όπως το θέλουμε.

Πρώτο βήμα, να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να πάμε να ψηφίσουμε τις δύο Κυριακές που ακολουθούν. Να ψηφίσουμε αυτό που μας λέει η λογική μας ότι θα μας φέρει πιο κοντά στην εθνική μας αναγέννηση.

Δεύτερο και σημαντικότερο: Να στείλουμε σε όλους, εχθρούς και φίλους, το μήνυμα ότι έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει και ότι είμαστε εδώ για να το αποτρέψουμε.

Και θα το αποτρέψουμε! Να είναι σίγουροι όλοι. Εχθροί και φίλοι!

Επώνυμος