Τι απέγιναν οι χριστιανοί της Μ. Ανατολής;

• Εν όψει των Χριστουγέννων, και των εικόνων της γέννησης του Ιησού από τη Βηθλεέμ της Παλαιστίνης, καλό θα ήταν να δούμε τι απέγινε σήμερα η χριστιανική παράδοση που κάποτε κυριάρχησε στη περιοχή.

Από το 2004, υπάρχει ένα συνεχές κύμα ισλαμικών τρομοκρατικών επιθέσεων που έχει βάλει στο στόχαστρο τους γηγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς του Ιράκ, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές τους εστίες. Την εποχή της ανατροπής του Saddam Hussein, ο αριθμός των χριστιανών διαφόρων δογμάτων του Ιράκ, υπολογίζονταν στο 1.4 εκατομμύρια ανθρώπων. Οι μισοί από αυτούς έχουν ήδη διαφύγει κυνηγημένοι, ενώ όπως όλα δείχνουν, τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι και τα τελευταία που γιορτάζουν στο Ιράκ οι όσοι εναπομείναντες. Στη πραγματικότητα, δεν κινδυνεύουν μόνο οι χριστιανοί του Ιράκ, αλλά και γενικά όλοι οι μη μουσουλμάνοι που ζουν στα μουσουλμανικά κράτη της περιοχής.

Τα θρησκευτικά δημογραφικά στοιχεία αντιμετωπίζονται περίπου ως κρατικά απόρρητα στη μουσουλμανική Μέση Ανατολή, ενώ οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών, έχουν να πραγματοποιήσουν πληθυσμιακή απογραφή εδώ και πολύ καιρό. Πάντως, οι χριστιανοί παραμένουν η μεγαλύτερη μη μουσουλμανική θρησκευτική ομάδα στη περιοχή, με τα μέλη της συγκεντρωμένα κυρίως στην Αίγυπτο, και στο Ιράκ. Ο αριθμός των χριστιανών στο λεγόμενο Levant, υπολογίζεται στα 15 εκατομμύρια, ένα πολύ μικρό ποσοστό δηλαδή, του κυρίαρχου και πολυπληθούς μουσουλμανικού πληθυσμού.

Ο Λιβανέζος ερευνητής Habib Malik αναφέρει πως οι χριστιανοί της περιοχής βρίσκονται σε «μόνιμη κατάσταση πτώσης». Η μεγάλη πλειονότητα τους αποτελείται από τους Κόπτες της Αιγύπτου (8-10 εκατ.) οι οποίοι όμως υφίστανται διώξεις, και μάλιστα πέρσι είχε σημειωθεί μια χριστουγεννιάτικη επίθεση εναντίον εκκλησίας τους στη νότιο Αίγυπτο, με αποτέλεσμα τη σφαγή αρκετών από αυτούς.

Στο Λίβανο, οι χριστιανοί αποτελούσαν κάποτε τη πλειοψηφία, σήμερα αποτελούν μόλις το 1/3 του συνολικού πληθυσμού, περίπου 1.5 εκατ. Στη Συρία υπάρχουν περίπου 1 εκατ., στην Ιορδανία 185.000. Η Δυτική Όχθη έχει 50.000, και η Γάζα 1.000-3.000. Στη Τουρκία, όπου βρίσκεται και η Κωνσταντινούπολη, το κέντρο του Βυζαντινού χριστιανισμού από τον 4^ο έως τον 15^ο αιώνα, απομένουν μόλις 100.000 περίπου χριστιανοί, ένα ποσοστό της τάξης του 0.2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Στο Ιράν υπάρχουν κάπου 300.000.

Οι περισσότεροι από αυτούς που εγκατέλειψαν το Ιράκ παραμένουν στη περιοχή. Περίπου 60.000 έχουν εγκατασταθεί στη Συρία. Όμως η παρουσία τους και εκεί είναι επισφαλής. Τους απαγορεύεται η εργασία, ενώ η βοήθεια από το εξωτερικό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μερικές από τις γυναίκες στράφηκαν στη πορνεία για να επιβιώσουν. Η περιοχή του Περσικού Κόλπου, όπως και η Β. Αφρική έχουν προ πολλού «ξεφορτωθεί» τις ντόπιες εκκλησίες τους. Οι χριστιανοί που έχουν απομείνει, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ευαγγελιστές, λατρεύουν τον Θεό τους εν κρυπτώ. Η δε Σαουδική Αραβία διαθέτει μόλις έναν επίσημα αναγνωρισμένο χριστιανό, τον γενναίο και κυνηγημένο από παντού Hamoud Saleh Al-Amri. Οι ξένοι εργάτες, μεταξύ των οποίων ένα εκατομμύριο χριστιανοί, που ζουν στη Σαουδική Αραβία και στα κράτη του Κόλπου, στερούνται βασικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα του να κτίσουν ναούς. Τη περασμένη άνοιξη, το Μαρόκο απέλασε με συνοπτικές διαδικασίες μεγάλο αριθμό αλλοδαπών χριστιανών εκπαιδευτικών και κοινωνικών λειτουργών.

Από την εποχή που συστάθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι υπόλοιπες μη μουσουλμανικές θρησκείες της Μ. Ανατολής κυριολεκτικά συρρικνώθηκαν. Πολλοί Εβραίοι έφυγαν από τις ισλαμικές χώρες εθελοντικά, όμως πάρα πολλοί, όπως οι 850.000 Εβραίοι της Βαγδάτης εκδιώχθηκαν βιαίως πριν από 60 χρόνια. Περιοχές της Αιγύπτου, του Ιράκ, και της Υεμένης, που από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης αποτελούσαν μεγάλα κέντρα του εβραϊσμού, σήμερα δεν διαθέτουν παρά ελάχιστους μόνο Εβραίους. Στο Μαρόκο υπάρχει ένας αριθμός περίπου 3-5.000 Εβραίων, στο Ιράν υπάρχουν 20.000, και στη Τουρκία 25.000.

Η εξαφάνιση όλων σχεδόν των θρησκευτικών ομάδων από τη περιοχή, οφείλεται κυρίως στα εξτρεμιστικά ισλαμικά κινήματα και στο γεγονός ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις τις χρηματοδοτούν, τις στηρίζουν, τις κατευνάζουν, ή τις ανέχονται, αφού είναι πολύ αδύναμες για να τις ελέγξουν. Ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός είναι ο λόγος που έχει εξαφανιστεί η κάποτε ισχυρή χριστιανική παρουσία από τη Μ. Ανατολή.

Γράφοντας επί του θέματος, ο Fouad Ajami το έθεσε πολύ σωστά λέγοντας: «Οι ισλαμιστές δεν είναι παρά μια μικρή μειονότητα μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο. Όμως είναι μια αποφασισμένη μειονότητα. Ο κόσμος τους αποτελείται από το ισλαμικό εμιράτο, υπό την καθοδήγηση και τη ηγεσία αυτόκλητων εμίρηδων και μουτζαχεντίν του Θεού, που έχουν νομιμοποιηθεί από την επιδίωξή τους να ανασυστήσουν το χαλιφάτο που κατέρρευσε μαζί με την οθωμανική αυτοκρατορία το 1924. Αυτοί οι μαέστροι του τρόμου και οι στρατιώτες τους έχουν κάνει σχεδόν αδύνατη την προσαρμογή του Ισλάμ στη σύγχρονη εποχή… Τα σύνορα που αυτοί οι πολεμιστές όρθωσαν μεταξύ του Ισλάμ και του υπόλοιπου κόσμου είναι απαγορευτικά. Οι περιοχές του Ισλάμ αποτελούσαν κάποτε σταυροδρόμια πολιτισμών, εμπορικές οδούς, και έδρες διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών. Οι ισλαμιστές ξεκίνησαν ένα πετυχημένο για αυτούς πόλεμο εναντίον της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής».

S.A.- The National Review

πηγή