Περί εξέγερσης, αυθόρμητου, οργισμένων μικροαστών και …Γλέτσου

• Οι περισσότεροι από εμάς αυθόρμητα τείνουμε να είμαστε «με το Γκλέτσο». Ορισμένοι όμως επιχειρούν να αναδείξουν διαφορετικές πτυχές του προβλήματος, προειδοποιώντας για κίνδυνο αποπροσανατολισμού μας από το κυρίως ζητούμενο: την ανατροπή της κατοχικής κυβέρνησης Παπανδρέου και την εκδίωξη του ΔΝΤ από την πατρίδα μας.

Και οι δύο πλευρές έχουν όμως δίκιο: Από τη μια η επαναστατικότητα μας αναζητεί απεγνωσμένα διέξοδο. Ο Γκλέτσος της προσφέρει χειροπιαστή έκφραση. Όσο και να επιχειρούμε να το δούμε πιο ψύχραιμα, μέσα μας είμαστε κατά βάθος «με το Γκλέτσο». Από την άλλη όμως, ο εχθρός είναι όχι μόνον πανίσχυρος, αλλά και πάρα πολύ οργανωμένος. Και η αντιμετώπισή του απαιτεί από την πλευρά μας ορθολογική διαχείριση της επαναστατικής διάθεσης.

Θα προσπαθήσω να σας δείξω καλύτερα τι εννοώ, με το ακόλουθο παράδειγμα: Στις αρχές του 2010 προέβλεπα προσωπικά ότι η εντεινόμενη αδυναμία δανεισμού της χώρας θα προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης. Δεν φανταζόμουν καν ότι η αδυναμία δανεισμού ήταν τελικά ο πυρήνας του σχεδίου υποταγής της χώρας! Και τώρα πάλι, το ίδιο τείνω να σκέφτομαι με τα προβλήματα εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Μετά όμως το μάθημα του Μαΐου, πρέπει να προβληματιστούμε μήπως η κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών μας είναι προγραμματισμένο μέρος του γενικότερου σχεδίου υποταγής μας.

Όπως και να έχει το πράγμα, ο εχθρός έχει όχι μόνον σχέδιο και εμπειρία, αλλά διαθέτει και εφεδρείες και εναλλακτικές. Έχει εφαρμόσει το σχέδιο και αλλού και ξέρει πώς να μας αντιμετωπίσει. Εμείς, αντιθέτως, πρώτη φορά τον αντιμετωπίζουμε και είμαστε άπειροι σε αυτόν τον πόλεμο.

Παρά λοιπόν το ότι αυθόρμητα τείνω να είμαι «με το Γκλέτσο», διστάζω να απορρίψω όσα γράφτηκαν περί γιαλαντζί επαναστατών κλπ. Διότι ασφαλώς και είναι υπαρκτή και η δεύτερη αυτή διάσταση. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι τελικά ένα: κινήσεις σαν του Γκλέτσου θα επιταχύνουν την έξοδό μας από το Μνημόνιο, ή θα μας βάλουν πιο βαθιά στη λούμπα του ΔΝΤ;

Υπέρ της πρώτης εκδοχής συνηγορεί η εντεινόμενη αφύπνιση του κόσμου, που συνεπικουρείται πλέον και από την τηλεοπτική προβολή που επιτυγχάνει ο Γκλέτσος ως σταρ της showbiz. Υπέρ της δεύτερης εκδοχής συνηγορεί η ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εκ μέρους ενός πολύ έμπειρου, ισχυρού και αδίστακτου εχθρού.

Ο μεγάλος κίνδυνος στη φάση αφύπνισης, στην οποία βρίσκεται η κοινωνία αυτή τη δεδομένη στιγμή, είναι να σπρωχθεί έντεχνα η κοινωνία προς μία βεβιασμένη και εξ υπαρχής καταδικασμένη εξέγερση, η οποία θα χρησιμεύσει ως άλλοθι για την επιβολή ακόμη βαρύτερου ζυγού, οικονομικού και πολιτικού, εις βάρος της κοινωνίας μας. Ενός ζυγού του τύπου «αφού δεν θέλετε να σας κάνουμε αυτά που σχεδιάζουμε με το καλό, τότε θα σας τα κάνουμε με το ζόρι».

Εάν ο εχθρός όντως δεν έχει σχέδιο αντιμετώπισης της επαναστατικότητάς μας, τότε όλα είναι καλά. Ο Γκλέτσος, έστω και από γιαλαντζί επαναστατικότητα (δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα), αναδεικνύεται σε λαϊκό είδωλο, ακολουθούν όλο και περισσότεροι, ο κόσμος αφυπνίζεται και σε μερικές βδομάδες/μήνες το ΔΝΤ και ο ΓΑΠ φεύγουν πανικόβλητοι.

Εάν ευσταθεί όμως η δεύτερη εκδοχή, τότε είναι ανάγκη η επαναστατικότητά μας να μην εκτραπεί σε μια βεβιασμένη και εύκολη να καταπνιγεί εξέγερση. Η ευκολία δεν θα είναι μόνον καθαρά κατασταλτική, αλλά και πολιτική. Κακά τα ψέματα, η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει κάποια, έστω και διαρκώς συρρικνούμενη, μειοψηφική πολιτική στήριξη από κοινωνικά στρώματα που ελπίζουν να τη βγάλουν καθαρή από την κρίση και εξακολουθούν να πιστεύουν στη δήθεν «αναγκαιότητα του Μνημονίου».

Σημαίνει άραγε αυτό ότι θα πρέπει να καθίσουμε να τους κοιτάμε να μας ρημάζουν οικονομικά π.χ. με τα διόδια και να μην αντιδρούμε; Όχι βέβαια. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει, σαν καλές μέλισσες, να τρυγήσουμε τα θετικά της περίπτωσης Γκλέτσου και να απορρίψουμε τα αρνητικά.

Τα θετικά συνοψίζονται στην εντεινόμενη αφύπνιση του κόσμου και στην αυξανόμενη συσπείρωσή του ενάντια στις κάθε είδους πρακτικές κατοχής της πατρίδας μας. Η παρεμπόδιση κυκλοφορίας είναι ένα απτό είδος κατοχής – γι’ αυτό ίσως και το κίνημα των διοδίων αυξάνει την απήχησή του στην κοινωνία, ακόμη και σε πολίτες κατά τα άλλα νομοταγείς.

Τα αρνητικά συνοψίζονται στο ότι κινήσεις τύπου Γκλέτσου αντικειμενικά και από μόνες τουςδεν είναι σε θέση να εκδιώξουν την κατοχή από τη χώρα μας. Μας ικανοποιούν δηλαδή ψυχολογικά, αλλά δεν είναι σε θέση να φέρουν αποτέλεσμα.

Διότι για να φέρει αποτέλεσμα η εντεινόμενη συνειδητοποίηση του κόσμου, θα πρέπει αυτή κάπου να κατευθυνθεί πρακτικά. Και αν τραβήξουμε τη λογική Γκλέτσου, αυτή οδηγεί τελικά και σε ένοπλο ακόμη αγώνα κατά της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος.

Είμαστε διατεθειμένοι ως λαός να τραβήξουμε το πράγμα συνειδητά και οργανωμένα ως τα άκρα; Να κάνουμε τις θυσίες που χρειάζεται μία τέτοια στόχευση;

Ακόμα: Έχουμε τη στοιχειώδη πολιτική συνειδητοποίηση για να μην καπελωθεί η εξέγερση;

Και, κυρίως: Έχει φθάσει ο μέσος Έλληνας σε σημείο απελπισίας τέτοιο που να μην τον ενδιαφέρει να ρισκάρει ακόμη και την πιθανότητα αποτυχίας μιας εξέγερσης; Στο σημείο τού να μην περιμένει να του συμβεί τίποτε χειρότερο, ακόμη και εάν η εξέγερση αποτύχει;

Ειδικά στο τελευταίο ερώτημα, η απάντηση είναι αρνητική. Πολλά πράγματα ακόμη σώζονται, ακόμη δεν τα έχουμε χάσει.

Κυρίως: Δεν έχουμε χάσει ως χώρα και ως λαός την αντικειμενική δυνατότητα να διώξουμε τον ΓΑΠ και το ΔΝΤ.

Βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας: Τα καθεστωτικά ΜΜΕ καταρρέουν. Η διαπλοκή, παραδοσιακή και νέα, κλονίζεται. Η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ χάνεται ανεπιστρεπτί και η εκλογική του επιρροή συρρικνώνεται δραματικά. Όλο και περισσότεροι πολίτες καταλαβαίνουν κάθε μέρα τι ακριβώς γίνεται.

Συνεπώς, η αντικειμενική δυνατότητα εκδίωξης του ΔΝΤ και του ΓΑΠ χωρίς να ρισκάρουμε να χρησιμεύσει η επαναστατικότητά μας ως άλλοθι μεγαλύτερης καταπίεσης και ανελευθερίας, εξακολουθεί να υπάρχει.

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω ο κόσμος να καθίσει στον καναπέ του! Προσωπικά, και τον Γκλέτσο τον χάρηκα, και τις αυθόρμητες αντιδράσεις ολόψυχης υποστήριξής του από τον κόσμο.

Όμως ας μην γελιόμαστε: Έχουμε ακόμη μεγάλο δρόμο πολιτικής συνειδητοποίησης στον αντικατοχικό αγώνα μας. Και ο στόχος μας δεν είναι η καταστροφή του ελληνικού κράτους και το ξαναχτίσιμό του από τα ερείπια, αλλά η διατήρηση και προστασία του κράτους μας, ως αποτελεσματικού τείχους άμυνας απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, όταν η διοίκηση του ξαναέλθει σε συμφωνία με το γενικό φρόνημα του λαού.

Δεν θα φέρει καμία λύση η ψυχική ικανοποίηση που μας δίνει η ανάδειξη ενός αρρενωπού σταρ σε λαϊκό ήρωα αντίστασης κατά του ΓΑΠ και του ΔΝΤ. Αντιθέτως: Εάν μείνουμε μόνον στα όσα μας δίνει η ατελέσφορη αυτή ψυχική αυτή ικανοποίηση, είμαστε εκτεθειμένοι στο κίνδυνο να προσφέρουμε άλλοθι μεγαλύτερης και αποτελεσματικότερης καταπίεσης μας στους ΓΑΠ-ΔΝΤ.

Όταν θα φθάσει η στιγμή που θα είναι πια πολιτικά ανατρέψιμοι οι ΓΑΠ-ΔΝΤ, θα το γνωρίζουμε όλοι μας με βεβαιότητα. Τότε θα τους είναι πια αδύνατον να μας σταματήσουν. Θα είναι τόσο αδύναμοι που θα πέσουν χωρίς να χρειαστεί καν εξέγερση. Και νομίζω ότι το χρονικό αυτό σημείο δεν είναι πια πολύ μακριά.

Ας απολαύσουμε λοιπόν την ψυχική ανάταση που μας δημιουργεί ο Γκλέτσος, αλλά ας μην πιστέψουμε σε αυτήν. Και κυρίως: Ας διαχειριστούμε την επαναστατικότητά μας ορθολογικά, υπολογισμένα και με στόχο. Για να μην κινδυνεύσουμε η εσχάτη πλάνη να αποδειχθεί χείρων της πρώτης.

Επώνυμος

πηγή