Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Του Γιάννη Μαρίνου

H Ιστορία επαναλαμβάνεται. Και δυστυχώς όχι ως φάρσα, όπως ήθελε το ατεκμηρίωτο ευφυολόγημα του Μαρξ. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον χώρο του ευρύτερου δημόσιου τομέα, και ιδιαίτερα στα στυγνά κρατικά μονοπώλια των ΔΕΚΟ και των συνδικαλιστών τους, δεν είναι πρωτόγνωρα.

Συνέβησαν πανομοιότυπα και στο παρελθόν, ακόμη και σε περιόδους εθνικής ανάτασης και προκοπής, όπως κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας με πρωθυπουργό τον μεγάλο Ελευθέριο Βενιζέλο. Το αποδεικνύει άρθρο της εφημερίδας «Εστία» της 23ης Ιανουαρίου 1931, που επικαίρως δημοσιεύθηκε στην «Εστία» της 24.1.2011. Διαβάστε λοιπόν τι συνέβαινε πριν από 80 χρόνια. Με μόνη διαφορά την τότε επικρατούσα γλώσσα, θα έλεγες ότι περιγράφεται το σήμερα (τα εντός παρενθέσεως σχόλια, δικά μου):

«Συχνότατα, κατά τα τελευταία έτη, αι δημοσιοϋπαλληλικαί οργανώσεις,παρεξηγούσαι πλήρως και τον ρόλον των και τας εκ του Συντάγματος ελευθερίας και δικαιώματά των, εμφανίζονται αντιμέτωποι προς το Κράτος,περιφρονούσαι τας επιταγάς του, απειλούσαι, υβρίζουσαι Κυβερνήσεις και υπουργούς (όπως σήμερα). Η τελευταία, όμως, περίπτωσις είνε πραγματικώς χαρακτηριστική της κρατούσης εις ωρισμένας τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων πνευματικής αναρχίας.O πρόεδρος ενός επαρχιακού υπαλληλικού συνεδρίουσυνέταξε τηλεγράφημα αυτόχρημα ανταρτικόν, κατηγορών το Κράτος ως περιθάλπον τους νοθευτάς και δηλητηριαστάς και δολοφονούν κατά τρόπον μεσαιωνικόν τα τέκνα του λαού (όπως και κατά τους σημερινούς αριστερούς). Η Κυβέρνησις,ως είχε την υποχρέωσιν,εζήτησεν από το αρμόδιον Συμβούλιον την τιμωρίαν του εκτραπέντος υπαλλήλου και το Συμβούλιον, ως εάν εμυκτήριζε την Κυβέρνησιν, ετιμώρησε τον υπάλληλον αυτόν με την επιεικεστέραν δυνατήν ποινήν. Και, ως εις επιστέγασμα της όλης υποθέσεως, ενώ η Κυβέρνησις εξεδήλωνε την δυσφορίαν της διά την τοιαύτην συμπεριφοράν του Συμβουλίου,ήρχοντο αι δημοσιοϋπαλληλικαί οργανώσεις,αλληλέγγυοι με τον παρεκτραπέντα υπάλληλον,και διεμαρτύροντο και διά την επιεική ακόμη αυτήν τιμωρίαν του,κραυγάζουσαιότι η Κυβέρνησις παραβιάζει τας συνδικαλιστικάς ελευθερίας των (όπως και σήμερα).

Εναντίον της βαθείας αύτης παρεξηγήσεως,εναντίον του σαφώς αναρχικού πνεύματος, το οποίον προδίδουν αι τελευταίαι εκδηλώσεις, ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ωμίλησε ενώπιον της Βουλής, διακηρύξας την απόφασίν του την ακλόνητον,όπως θέση τέρμα εις την τοιαύτην κατάστασιν (όπως διαβεβαιώνει και σήμερα ο κ. Ρέππας).

Βεβαίως,θα ευρεθούν εφημερίδες υποτάσσουσαι τας αντιλήψεις των και τας γνώμας των εις την επιθυμίαν της αυξήσεως της κυκλοφορίας των, και αι οποίαι, νομίζουσαιότι κολακεύουν την τάξιν των δημοσίων υπαλλήλων, θα προέλθουν υπέρμαχοι των ανατρεπτικών διαθέσεων των δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων (όπως και σήμερα).

Εχομεν την πεποίθησινότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή τουλάχιστονη πλειοψηφία των, θα αποδοκιμάσουν τας αναρχικάς αυτάς διαθέσεις των οργανώσεών των. Γνωρίζομεν, βεβαίως, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ωρισμένους λόγους δικαίας δυσφορίας. Και αναγνωρίζομεν απολύτωςότι δεν είναι άδικοι αι διαμαρτυρίαι των εναντίον του γεγονότοςότι υπάρχει κάποια αριστοκρατία των υπαλλήλων του κέντρου,οι οποίοι με τα διάφορα συμβούλια, τας ειδικάς επιτροπάς, τα επιδόματα και τα βοηθήματα έχουν απολαυάς διπλασίας και τριπλασίας των ομοιοβάθμων συναδέλφων των (όπως και σήμερα).

Ασφαλώς,όμως, αι αναρχικαί εκδηλώσεις ωρισμένων δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεωνδεν αποτελούν τον καλλίτερον τρόπον διά την διόρθωσιν των αδικιών αυτών, διά την αποκατάστασιν πραγματικής ισότητος μεταξύ των υπαλλήλων».

Η αισιοδοξία της «Εστίας» αποδείχθηκε εκτός πραγματικότητας. Ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές που ακολούθησαν, οι αναρχικές εκδηλώσεις των δημοσιοϋπαλληλικών και λοιπών συνδικάτων, με πρωτοστατούν, όπως και σήμερα, το ΚΚΕ, συνεχίστηκαν και η ακυβερνησία που ακολούθησε οδήγησε στη δικτατορία του Μεταξά. Τα πανομοιότυπα σημερινά φαινόμενα, στα οποία συμπρωταγωνιστούν πια και οι κάθε είδους αναρχικοί και εραστές της βίας, καλόν είναι να μας θυμίσουν την περίφημη διαπίστωση πως «η Ιστορία διδάσκει ότι τίποτε δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία».

πηγή