Η απαξιωμένη αστυνομία μιας ανοχύρωτης χώρας

• Ο Σον Κόνερι, σε μια  σκηνή από τους «Αδιάφθορους», πάνω σε μια γέφυρα του Σικάγου, θαρρώ  πως λέει  ό,τι  «καθήκον του  αστυνομικού είναι να παραμένει ζωντανός και να γυρίζει  σπίτι του».

Χθες, δυο αστυνομικοί, στο άνθος της ηλικίας τους, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και μάλιστα εν ώρα υπηρεσίας,  από  στυγνούς εγκληματίες.

Για δυο-τρείς  μέρες, θα εκφράσουμε όλοι, τον αποτροπιασμό και την οδύνη μας. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι  είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Που παίρνουν ένα χαμηλό μισθό  και παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα.

Πολύ  σύντομα  θα ξεχαστούν.  Ούτε διαδηλώσεις  διαμαρτυρίας θα  οργανωθούν  για χατίρι τους, ούτε σύμβολα αντίστασης θα γίνουν, ούτε τα ονόματά τους θα δοθούν σε δρόμους, ούτε συζητήσεις θα στηθούν στην τηλεόραση…

Θα μας απασχολήσουν, ως περιστατικά της επικαιρότητας, μέχρι που άλλα γεγονότα, πιο σημαντικά , θα έρθουν να πάρουν τη θέση τους.

Και θα ξεχαστούν…Είναι το μόνο βέβαιο.

Ζωντανή και αγιάτρευτη θα μείνει η πληγή και η απώλεια στους οικείους τους…

Ποιος θυμάται, έστω και έναν αστυνομικό, που έπεσε την ώρα του καθήκοντος;

Και στην  επόμενη  διαδήλωση, μόλις τους αντικρύσουμε, θα ακουστεί  το πιο αποκρουστικό σύνθημα της μεταπολίτευσης, «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Οι αστυνομικοί, δεκαετίες τώρα, είναι  οι εύκολοι στόχοι και τα εύκολα θύματα.  Οι βολικοί  αποδέκτες της οργής μας.

Θεωρείται  «μαγκιά» να τους προκαλείς και να τους βρίζεις.

Το έχουμε κάνει όλοι μας!

Θεωρούνται ξένα σώματα. Εχθροί της κοινωνίας και της δημοκρατίας. «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, φασίστες, όργανα καταστολής, στόκοι…» . Όλα αυτά μαζί και ακόμα περισσότερα.

Δεν τους έχουμε σε καμιά εκτίμηση.

Πουθενά αλλού  οι αστυνομικοί δεν είναι τόσο απαξιωμένοι στη συνείδηση της κοινής γνώμης, όσο εδώ στην Ελλάδα.

Πουθενά αλλού ο πολίτης δεν αυθαιρετεί,  με τέτοια αναίδεια, απέναντι σε εντεταλμένα όργανα του κράτους.

Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» θεωρείται  μαγκιά και επίδειξη πνεύματος αντίστασης!

Και ο  ατυχής νεαρός, που μόλις βγήκε απ’ τη σχολή,  πρέπει να ξέρει τον κάθε μεγαλοσχήμονα που περνάει με κόκκινο ή παρκάρει αυθαίρετα. Τον κάθε  καβαλημένο,  που ισχυρίζεται ότι βρέθηκε μια ώρα στο Πολυτεχνείο και  παριστάνει τον επαγγελματία αντιστασιακό. Τον κάθε  κακομαθημένο γόνο   ή το χαμηλόβαθμο  στέλεχος, ακόμα και των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων!

Ο αστυνομικός πρέπει να στέκεται σούζα! Γιατί, έτσι και  τολμήσει να  δράσει, ξέρει τι τον περιμένει….

Και, όμως, πουθενά αλλού δεν τους χρησιμοποιούν τόσο βάναυσα και  δεν τους αναθέτουν  τόσο αλλότριες προς τα καθήκοντά τους δουλειές.

Από πού ν’ αρχίσω;

Ιδιωτικές εταιρείες, όπως οι ποδοσφαιρικές ομάδες, τους θέλουν για να επιτηρούν τους οργανωμένους οπαδούς τους.

Κάθε μεγαλο-επιχειρηματίας, κάθε  μεγαλο-δημοσιογράφος,  «γνωστός καλλιτέχνης» και νεοσσός της πολιτικής που ….σέβεται τον εαυτό του, έχει  αστυνομική προστασία.  Προσδίδει κύρος η φύλαξη! Και οι  αστυνομικοί καταντούν ….βοηθητικοί υπάλληλοι «γενικής χρήσεως», από τα ψώνια της λαϊκής, μέχρι τη συνοδεία των κυρίων στα πολυτελή καταστήματα.

Τους έχουμε να δουλεύουν σε άθλια κτίρια,  να συντάσσουν  αναφορές και μηνύσεις, να επιβεβαιώνουν το γνήσιο της υπογραφής, να εκδίδουν ταυτότητες και διαβατήρια, να επιδίδουν κλήσεις για τα δικαστήρια και από την άλλη τους  θέλουμε επί τόπου ακόμα και για ψύλλου πήδημα.

Και στο πρώτο ατόπημα, στην πρώτη γκάφα, εμείς οι ….αλάνθαστοι, το απολαμβάνουμε να τους γελοιοποιούμε!

Κάνουμε σήριαλ τα λάθη τους και υποβαθμίζουμε τα επιτεύγματά τους. «Το καθήκον τους έκαναν»,  σιγά μη τους δώσουμε και θάρρος!

Δεν είναι όλοι τους άγγελοι, όπως κανένας επαγγελματικός κλάδος δεν απαρτίζεται από αγγέλους.

Ένας κακός αστυνομικός είναι το ίδιο, με τον διαφθαρμένο εφοριακό, τον επίορκο δικαστικό, τον ασυνείδητο γιατρό, τον  ανέντιμο  υπάλληλο  που θέλει γρηγορόσημο για να κάνει  τη δουλειά του.

Όσους αστυνομικούς και να προσλάβουμε, όσο καλά και να τους εκπαιδεύσουμε, όσα μέσα και να τους παράσχουμε, αν η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει ότι  και αυτά τα παιδιά, είναι παιδιά μας, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Θα θεωρούνται  «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι…»

Θα εκτελούνται,  εν ψυχρώ,  στους δρόμους από οργανωμένους εγκληματίες.

Και η κοινωνία θα χύνει μερικά δάκρυα της στιγμής και θα τους ξεχνάει την επομένη….

Τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων
Εύχομαι να είναι τα τελευταία θύματα, αλλά ξέρω ότι δεν θα είναι…..

Κώστας Ροδινός

πηγή